تأثیر تزریق خون در سرنوشت نهایی کودکان بدحال در بخش مراقبت ویژه

مقدمه: خطرات تزریق خون در طی سالیان اخیر به طور گسترده مورد توجه قرار گرفته است . اما درخصوص میزان هموگلوبین که در شرایط حاد و بحرانی باید تزریق خون صورت گیرد، هنوز ابهام وجود دارد. روش کار: در این مطالعه تزریق خون و عوامل مؤثر بر آن بر بیمارانی که از سن یک ماهگی تا 14 سالگی در بخش مراقبت ویژه کودکان مرکز طبی کودکان بستری بودند در طی یک سال از دی ماه سال 1377 الی بهمن ماه 1378 مورد بررسی قرار گرفتند. کودکانی که به علت بیماری های مزمن و بدخیمی نیاز به تزریق مکرر خون داشتند از این مطالعه حذف شدند. یافته ها: در این بررسی از 262 بیمار برای 116 مورد (3/44%) تزریق خون صورت گرفته بود. بیشترین گروه سنی بیماران و افرادی که برای آنها خون تزریق شده بود را شیرخواران زیر یک سال تشکیل می دادند (1/56% ). عوامل مؤثر در تزریق خون شامل میزان حجم خونگیری، طول مدت بستری، اکسیژناسیون، نیاز به تهویه مکانیکی و میزان مرگ ومیر در این دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند . میزان هموگلوبین و هماتوکریت گروه با تزریق خون و نیز درصد اشباع اکسیژن و نیاز به تهویه مکانیکی با گروه بدون تزریق خون اختلاف معنا داری از نظر آماری نداشت . اما میانگین حجم خونگیری و طول مدت بستری از نظر آماری بین دو گروه اختلاف معنا داری را نشان داد (0001/0p<). همچنین تزریق خون در تغییر سرنوشت نهایی بیماران یعنی میزان مرگ ومیر اختلاف معنا داری را مشخص ننمود (9 نفر در گروه تزریق خون در برابر 5 نفر در گروه کنترل). نتیجه گیری: گرچه کم خونی در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه شایع است اما به نظر نمی رسد تزریق خون تأثیر قابل ملاحظه ای در کاهش نیاز به تهویه مکانیکی ، افزایش هموگلوبین و هماتوکریت در زمان ترخیص ، بهبود اکسیژناسیون و یا میزان مرگ ومیر داشته باشد .